پروژه خط ملی کالیبراسیون ثقل زمینی

یکی از تصحیحات مهم در اندازه گیری های ثقل، تصحیح کالیبراسیون می باشد. برای تبدیل مقادیر اختلاف ثقل اندازه گیری شده توسط ثقل سنجهای نسبی به واحد میلی گال، لازم است ضرایب کالیبراسیون مورد نظر تعیین شود. برای این منظور بایستی یک خط کالیبراسیون ایجاد نمود. یک خط کالیبراسیون ثقل شامل یکسری ایستگاههایی با مقادیرثقل معلوم است به گونه ای که کل دامنه ثقل موجود در یک منطقه را پوشش دهد. با مشاهده مستقیم روی ایستگاههای خط کالیبراسیون و مقایسه مقادیر اندازه گیری شده با مقادیر معلوم ثقل، بسهولت می توان به یک تابع کالیبراسیون مناسب برای آنها رسید. که باید تابع کالیبراسیون ثقل تعیین شده برای سایر ایستگاههای شبکه تعمیم داده شود.
خط ملی کالیبراسیون ثقل زمینی- تله کابینی جدید ایران شامل11ایستگاه ثقل مطلق با اختلاف ثقل 1215 میلی گال می‌باشد که تمام ایران را بجز قله دماوند پوشش می‌‌دهد 

طراحی و ایجاد ایستگاه های خط ملی کالیبراسیون:
خط ملی کالیبراسیون بایستی شامل ایستگاه هایی با بیشترین دقت ممکن باشد تا برای دقیق ترین کارها بتوان ثقل سنج را با دقت مورد نظر کالیبره نمود. بیشترین دقتی که برای کارهای ژئودینامیک مورد نیاز است ، در حدود 5 میکروگال می باشد. بنابراین ایستگاه‌های خط کالیبراسیون بایستی دارای دقت 2 میکروگال باشد. ایستگاه های خط ملی کالیبراسیون ایران طبق استاندارد مشخص شده ، بایستی در مکان هایی با ثبات کافی از لحاظ پایداری پوسته زمین، دور از انواع نوسان ها و لرزه های مختلف مثل حرکت ماشین های سنگین و کارخانه ها ، دور از ساحلی که جابجایی حجم های قابل توجه آب اتفاق می افتد و دور از مکان هایی که تغییرات قابل توجه در سطح آب‌های زیر زمینی رخ می دهد، ساخته شوند شکل ساختمان ایستگاه بایستی نوع بتنی مناسبی با توجه به ابعاد گراویمترهای مطلق، و پارامترهای ثبات و دوام آنها، طراحی و مورد استفاده قرار گیرد. پس از احداث ایستگاه‌ها، بایستی چند ماهی مورد استفاده قرار نگیرند تا نشست های خود را انجام دهند. گراویمترهای مطلق و نسبی مورد استفاده برای ایجاد خط کالیبراسیون، بایستی قبلاً برروی خط کالیبراسیون جهانی به درستی کالیبره شده باشند.  

نمونه ای از دستگاه ثقل سنج مطلق FG5-206     نمونه ای ازایستگاه ثقل مطلق در حال ساخت

منبع: http://www.ncc.org.ir              

کلارک

 

آرتور سی کلارک، شانزدهم دسامبر 1917 در مزرعه‌ای در ماینهد، شهری ساحلی در غرب سامرست انگلستان، در خانواده‌ای کشاورز به دنیا آمد.

در سال 1945، ژورنال علمی وایرلس ولدر (دنیای بی‌سیم) مطلبی از کلارک با عنوان "رله های فرا زمینی: آیا ایستگاه‌های راکتی می‌توانند جهان را تحت پوشش رادیویی قرار دهند؟ به چاپ رساند. امروزه "ایستگاه‌های راکتی" موردنظر آقای کلارک، همان ماهواره‌ها هستند.  

کلارک در این مقاله، استفاده از سه ماهواره مخابراتی در مدار استوایی را توصیف کرده بود که برقرارکننده ارتباط در سراسر دنیا بودند.

کلارک در این نوشتار، مداری با ارتفاع 35786 کیلومتر را برگزیده بود چراکه در این ارتفاع سرعت چرخش زمین با سرعت گردش ماهواره به دور آن یکسان است. در نتیجه، ماهواره در نقطه ثابتی از فضا در بالای زمین قرار می‌گیرد. 

 دوازده سال پس از آن، بشر برای نخستین‌بار در تاریخ، اولین ماهواره دست‌ساز خود، اسپوتنیک-1، را به مدار زمین فرستاد. با ارسال این ماهواره عصر فضا آغاز شد. هفت سال بعد، در 1964، سینکام-3 نخستین ماهواره‌ای بود که عازم مداری شد که کلارک پیش‌بینی کرده بود. به دلیل تلاش‌های کلارک در این زمینه، اتحادیه بین‌المللی ستاره‌شناسی، مدار زمین‌ثابت را مدار کلارک نامید.   

قوانین وی عبارتند از: 

1 - وقتی که یک دانشمند برجسه و باتجربه می‌گوید که امری امکان‌پذیر است، به طور حتم حق با اوست. اما وقتی امری را محال می‌داند، به احتمال خیلی زیاد در اشتباه است.  

2 - تنها راه کشف مرز ممکن‌ها، اندکی فراتر رفتن از آنها به سوی ناممکن‌هاست. 

3 -  هر فناوری به قدر کافی پیشرفته، از جادو غیرقابل تشخیص است.     

رادیو تلسکوپ عظیم 305 متری

 

 رادیو تلسکوپ عظیم 305 متری واقع در پورتوریکو بر زمین ثابت بوده و همواره به هرسو نظر دارد. البته با تغییر موقعیت، وضعیت و ارتفاع کلاهک آنتن، چرخش محدودی شبیه‌سازی می‌شود 

در این روش آنتن‌ها را روی خطی که خط مبنا نامیده می‌شود، به دنبال هم نصب می‌کنند. معمولا نصب آنتن‌ها روی ریلی عمود بر خط مبنا صورت می‌گیرد تا در صورت لزوم بتوان زاویه خط را نسبت به نصب مرجع تغییر داد. حال چنانچه امواج دریافتی عمود بر خط مبنا نباشند، تلسکوپ‌ها در فواصل زمانی متفاوت، موج یکسانی را دریافت می‌کنند.  

با استفاده از الگوریتم‌های ریاضی و توجه به فواصل زمانی دریافت سیگنال‌ها، می‌توان موقعیت منبع رادیویی را با دقت بسیار خوبی تخمین زد. 

 هر چه فاصله تلسکوپ‌ها از یکدیگر بیشتر باشد، اختلاف زمانی و در نتیجه دقت اندازه‌گیری افزایش خواهد یافت. در این روش، فاصله اولین تا آخرین تلسکوپ، معادل قطر بشقاب تلسکوپ واحد در نظر گرفته می‌شود.

 نمونه‌ای از این گونه تلسکوپ‌ها، مجموعه‌ای با نام ارایه ی خیلی بزرگ (VLA) است که در نیومکزیکوی آمریکا قرار داشته و طول خط مبنای آن 36 کیلومتر است. 

 این مجموعه عظیم از 27  عدد تلسکوپ با قطر بشقاب 25 متر تشکیل شده است. آنتن‌ها روی ریل‌هایی قرار گرفته‌اند تا دانشمندان بتوانند آنها را در چیدمان‌های مختلف تنظیم نمایند.

پرواز گرانش صفر

 

روش‌های گوناگونی برای ایجاد بی‌وزنی بدون خروج از جوّ زمین وجود دارد. یکی از روش‌های کارآمد کاهش وزن، استفاده از پروازهای گرانش صفر است. در این نوع پروازها، شرایط بی‌وزنی با استفاده از هواپیما و طی مانورهای سهمی‌شکل ویژه‌ای حاصل می‌شود. پیش از پرواز، تغییرات لازم در فضای داخلی هواپیما را جهت انجام مناسب آزمایش‌ها اعمال می‌کنند. پروازهای گرانش صفر با توجه به هزینه، مدت زمان ایجاد شرایط بی‌وزنی در هر مانور، امکان انجام انواع آزمایش‌ها و دیگر ویژگی‌های منحصر به‌فرد، روش بسیار مؤثری برای ایجاد بی‌وزنی محسوب می‌شوند؛ به‌ویژه که با استفاده از آنها، حتی افراد عادی نیز می‌توانند شرایط بی‌وزنی را تجربه کنند.

با آزمایش بر روی فضانوردانی که برای مدت زمان‌های طولانی در ایستگاه‌های فضایی زندگی کرده‌اند، به اثبات رسیده است که شرایط بی‌وزنی در بلندمدت می‌تواند برخی اثرات نامطلوب بر بدن و روان انسان داشته باشد. در حقیقت بدن آدمی با شرایط حاکم روی زمین تطابق کامل پیدا کرده است؛ از این رو، قرار گرفتن در حالت بی‌وزنی باعث تغییر در فعالیت فیزیولوژیکی بدن به صورت موقت یا بلندمدت می‌شود.  

آزمایش‌های طولانی‌مدت در شرایط گرانش ناچیز در ایستگاه فضایی بین‌المللی انجام می‌شود. در این ایستگاه‌ها، امکان دخالت مستقیم انسان در آزمایش نیز وجود دارد. تأثیر بلندمدت حضور در فضا و شرایط گرانش ناچیز را تنها بر روی فضانوردان خدمه ایستگاه می‌توان تحقیق کرد.

در جدول 1، تسهیلات مختلف ایجاد بی‌وزنی مقایسه شده است. 

منبع:http://www.isa.ir

نشریه های سازمان نقشه برداری

نشریاتی که سازمان نقشه برداری کشور در سال 89 تهیه کرده است 

برای خواندن نشریه ها  اینجا کلیک کنید .